5 jaar verder, 5 jaar waarin niet alleen mijn dochters, maar ook ik enorm zijn gegroeid. Niet alleen lengte en jaren, ook in (eigen)wijsheid, zelfstandigheid en steeds meer onafhankelijkheid.
Nog steeds geef ik fulltime les en ik zie wat Corona heeft gedaan met sociale vaardigheden, contacten, openheid. Het lijkt soms alsof we soms niet meer weten hoe het moet, contact maken, om hulp vragen. Luisteren naar je innerlijke stem, naar de tips van collega’s, naar je moeder, je beste vriendinnen. En dan komt het wegen. Wat is waar, wat is echt, wat is een gevoel, wat wil ik hiermee? Mag het er zijn? Wat heb ik nodig? Misschien een luisterend oor, misschien een oplossing of gewoon tijd? Ik ben milder geworden, geduldiger en gelukkiger. Laatst bespraken we keuzes die gemaakt zijn afgelopen jaar, voor een opleiding, voor verhuizen, voor scheiden maar ook die voor vakantie, elkaar ruimte geven om het zelf te doen. Het maakt me trots dat ze zien wat ze zelf kunnen, en wij thuis elkaar de ruimte geven en gunnen om alles in ons eigen persoonlijke tempo te doen. Ik ben trots op mijn fouten, dat zijn namelijk de momenten dat je leert.
Benieuwd naar jullie verhalen, jullie leermomenten, tot gauw, liefs Lotte
Lotte Ham 