Opvoeden is loslaten

“Ma-am klinkt het ongeduldig, dat kunnen wij echt wel!” Mijn oudste dochter is al een dagdeel mij aan trachten te overtuigen van haar zelfstandigheid en het kunnen nemen van verantwoordelijkheid. Al een paar maanden wil ze erg graag van de BSO af. De laatste weken kijk ik goed wanneer ik ze kom halen. Een lang meisje tussen een berg rennende en enthousiast spelende, vooral 4-5 jarigen. Ja, ook ik zie dat ze er helemaal klaar mee is.

“Wat stel je voor, vraag ik?” Een waterval aan tijden, sleuteloplossingen en inzet van mobiele middelen worden met haar meest serieuze blik aan mij voorgelegd. De snelheid waarmee ze dit doet is alsof ze denkt dat ik er wellicht op terugkom.

“Ok, zeg ik, wel wil ik goede afspraken maken.” Een vreugdedansje gevolgd door verstikkende knuffel zijn het gevolg.

Een week later doen we een generale repetitie. Voor het eerst zelfstandig naar huis, met sleutel, voordat ik er ben. Tijd om te overlappen: 1 uur.

Een kwartier nadat ze thuis zijn gekomen komt het eerste Whatsappje binnen. Een foto met daarop een pakketje, bezorgd door TNT. ” Mooi op tijd om dit voor je aan te nemen mama!”. Ik moet lachen, en bedank ze uitvoerig met kusjes en smileys. Ook stuur ik: Tot zo, nog een uurtje.

10 minuten later krijg ik weer bericht, nu staat er simpelweg: Mag ik chips pakken?

Niet alleen mijn vertrouwen is gegroeid, maar dat van haar ook!